W parze z...

Komplikacją zewnętrznych warunków bytu, co stwierdziłby introwertyk, są dualizmy, wybory, skrajności, natłok informacji. I równocześnie… nie ulega wątpliwości, co szybko zauważyłby ekstrawertyk, że taka natura świata, w którym ludzie nie są jednoznaczni i posiadają tak wiele oblicz i zainteresowań. Cechy, definiujące nas w oczach innych, to tylko skrawek góry lodowej! Introwertyk ochoczo zajrzy w jej głąb, ekstrawertyk poszuka możliwości ekspresji na zewnątrz, od razu!

Dwa typy wybierają inną formę działania: bycia w świecie i ze światem. Ten bardziej skryty może zapomnieć o pochwaleniu się odkrytym talentem, bo ciągle ma nowe wykopy, wykopy, wykopy wewnętrzne! A ten otwarty, wygada się zanim stworzy wielkie dzieło, albo zapomni je stworzyć, bo wokół tak fajnie, tyle się dzieje…!

Dla takich nieustannie pędzących umysłów – niezależnie czy pędzą do wnętrza czy na zewnątrz – potrzeba kreatywnego działania, by zrównoważyć ich w jednym bycie. Niech w tym eksperymencie myślowym poduczą się oni od siebie (s)twórczych zachowań. Sztuka przecież dodaje światu rumieńców, a w artystycznej percepcji kreacja idzie w parze inspiracją, rozmach z cierpliwością.

fot. Ryoji Iwata, CC0

Introwertyk myśli o sobie, ilekroć wychodzi do ludzi! To jego wnętrze, stan i odczucia są na pierwszym planie. Przyzwyczajony do patrzenia w światy niezmierzone i niewidzialne. Gdy przeniesie uwagę na te wymiary w ludziach, może przy pomocy wrodzonej wrażliwości, wgryźć się w nich! Dołączając zmysły, pogłębi percepcję mentalną o ton głosu, kolory, ruch. Drugi człowiek okaże się fascynujący, niczym księga. Podchodząc do innych z takim samym wyczuciem, jak do siebie samego, odkryje całą gamę inspiracji. Zacznie być bardziej ciekawy świata – i zobaczy ekstrawertyka! Pochłaniającego sobą każdą napotkaną osobę, zdarzenie, przedmiot, łaknąc coraz to nowych kontaktów, bycia w centrum, bycia widzianym! I zrozumie, że w tej ciekawości świata… nie jest zakotwiczony on w sobie z równym zainteresowaniem.

Ekstrawertyk myśli o życiu, ilekroć wychodzi do ludzi. Smakuje życie i wiecznie nienasycony, samym aktem wychodzenia, bycia wśród, bycia wszędzie, realizuje swe jestestwo. W poczuciu, że jednak mu umyka w tym pędzie i w niekończących się rozmowach z ludźmi, własny umysł, przeładowany bodźcami. Drugi człowiek jest tak interesujący, jak następny i kolejny i kolejny i… cała masa?

I zobaczy introwertyka! Zanurzonego w myślach, z opuszczoną lekko głową, zmarszczonym czołem. I zrozumie, z jaką zaciętością rozprawia on z samym sobą o sprawach życia i śmierci, lecz… nie dostrzega, że ta pieśń życia, teatr świateł i cieni, dżungla poglądów, już jest – wokół nich, i może wcale nie mają nic do odkrycia. Prócz – siebie wśród innych, kreatywnych i ciekawych.