Definicja pisarza

Nigdy nie wiadomo, czy ktoś jest pisarzem. Czy też nim nie jest, diabli wiedzą. Bo, jeśli siedzi w domu wieczorem i zamiast teleturniej oglądać, miliard w rozumie, familiadę, skoki narciarskie, reklamę proszku, kremu, piwa – on nieoczekiwanie weźmie do ręki pióro i kajet?

I napisze historię?

Nikt poza nim jej nie pozna, bo historię w szafce, w szufladzie zamknie, zabezpieczy kluczem, a klucz starannie ukryje.

A więc? Jest on pisarzem, czy nie?

fot. matryosha, CC BY 2.0

W ciszy nocnej nikomu nie mówiąc tworzy dzieło. W pracy po kryjomu na kolanie szkicuje postaci.
W pociągu ciasno w fotel wciśnięty wymyśla i składa w głowie linijka za linijką kolejne wersy, uśmiecha się do nich, a podróżni się dziwią, czego on, głupi się śmieje, czy śni?

Nie, on pisze.

On ma w głowie trylogie, tomy opasłe, cykle kryminalnych zagadek mrocznych, romansów, aż serce rozrywa, horrorów, że krew mrozi i wierszy, kochani, tysiące. Lecz nikt ich nie czyta.

Więc: jest on pisarzem?

Czy pisarz pisarzem jest wtedy, gdy pisze, czy gdy jest czytany? Czy słowo samo za siebie nie mówi, nie określa pisarza, więc kogoś, kto pisze przecież? Czy pisarz piszący, pisząc właśnie nie zasługuje na to miano?

Mówią, że nie. Bo nie wystarczy mu pisanie, on musi być „czytany”.

Jeśli więc jest „czytany”, to logicznie nazwijmy go: czytacz. A jeśli „czytacz” jest czytany, znaczy jest bierny, czy więc bierny – czytany mianuje pisarza wprost, prędzej aniżeli czynny:

piszący?

——
– Na litość boską, przecież to zaczyna być śmieszne, koniec końców! – nie poddawał się Korowiow. – Pisarz jest pisarzem, ponieważ pisze, a bynajmniej nie dlatego, że ma legitymację. Skąd pani może wiedzieć, jakie wizje rodzą się w mojej głowie? Albo w tej oto głowie? – I wskazał na Behemota, który natychmiast zdjął czapkę, jakby po to, aby ułatwić obywatelce dokładniejsze obejrzenie swojego łba…