Miłość 30+

Można powiedzieć, że osiągnęliście w życiu satysfakcjonujący etap: wiecie już, co Wam w duszy gra, realizujecie zainteresowania, nabraliście pewności siebie i stać Was nie tylko na opłacenie rachunków i zapełnienie lodówki, lecz także na ukulturalnianie się oraz urlopowe podróże 1-2 razy do roku. Nagle… pojawia się ONA. Włazi z zabłoconymi buciorami do Waszego świata i arogancko zmienia wszystkie plany. O czym mowa? O miłości 30+.

Fajnie jest się zakochać – rzeczywistość nabiera kolorów, otoczenie wydaje się milsze, a problemy odpływają w mgiełce beztroski. Najchętniej i najodważniej otwiera się serca w okresie licealno-studenckim. Oboje z sympatią startujecie od zera, na studiach razem wynajmujecie mieszkanie, utrzymujecie się ze skromnych budżetów i krok po kroku wspinacie się po bytowych drabinach.

A teraz załóżmy, że jesteście singlami po 30. To znaczy, niby ciekawie byłoby kogoś mieć, ale… no właśnie. W sumie dobrze Wam w pojedynkę. Młodzieńcze tęsknoty dawno zbladły i cieszycie się własną przestrzenią, w której robicie, co się Wam żywnie podoba. Poza tym, wypracowaliście codzienne rytuały i nie chcecie, by ktoś w nie ingerował. W takiej sytuacji, miłość jawi się raczej jako komplikacja, niż dar od losu.

fot. Maira Gallardo, CC0

Mimo prób racjonalizowania, ten ktoś wczepił się Wam jednak w myśli i doświadczacie w jego obecności emocji, o które nawet siebie nie podejrzewaliście. Zauważacie, że druga strona odwzajemnia zainteresowanie, umawiacie się na kawę, potem drugą, trzecią, czwartą i w głowie rodzi się nieuchronne pytanie: Co dalej? Czy muszę zakwestionować to, co sobie tak misternie ułożyłem? Mam przecież mieszkanie, za nic w świecie go nie opuszczę! Jeśli ten ktoś okaże się bałaganiarzem/pedantem, jeżeli oplecie mnie jak bluszcz i zadusi swoją bliskością? Albo stanie się nudny/problematyczny, ale rozłąka będzie kosztowała zbyt wiele wysiłku i nerwów?

W wieku 30+ wejście w związek rzadko przypomina skok na główkę do jeziora. Powoli się w nie zanurzamy, ostrożnie stąpamy po dnie i przechodzi nas dreszcz, gdy coś owinie się wokół łydek. Do potencjalnych partnerów podchodzimy, jak do kandydatów na rozmowie kwalifikacyjnej – wnikliwie sprawdzamy, czy ich input i content wniosą coś do naszej firmy zwanej życiem.

Moja rada? Nie bierzcie wszystkiego tak poważnie. Nie namawiam, by przymykać oko na sygnały ostrzegawcze, lecz aby – przynajmniej na początku – cieszyć się tym, co piękne, doceniać wzajemną bliskość i fakt, że spotkało Was coś wyjątkowego. A przyszłość? Drugą stroną barykady prawdopodobnie też targają wątpliwości. Postawcie więc na szczerość i zwierzcie się z rozterek. Ktoś, komu na Was zależy potraktuje je we właściwy sposób i zaczniecie pracować nad rozwiązaniem. Warto przy okazji wziąć pod uwagę, że istnieją nietradycyjne związki, w których ludzie spędzają szczęśliwe lata.

Po prostu szkoda byłoby pozwolić, by miłość przeszła Wam koło nosa. Taka szansa może się już nie powtórzyć.