Już nie spekuluję

Znudziły mnie spekulacje. Może to kwestia nabywania coraz większej gamy życiowych doświadczeń, a może zwykłe mentalne lenistwo? Jednak prawda jest taka, że znudziło mi się spekulowania na tematy o których nie mam pojęcia, zbyt małą wiedzę lub nie są one istotne dla bieżących spraw i życia.

Niektórzy myślą, że filozofia sceptyczna jest jedyną dobrą odpowiedzią na wszystko. Agnostycy czasem czują się lepsi od dwóch stron medalu, którym gardzą. W wielu dziedzinach znajdziemy osoby goniące za skrajnościami z jednego, jak i z drugiego bieguna. Równie wielu znajdziemy także na samym środku. Część z nich będzie oponować przeciwko wzięciu jakiejś strony, część zacznie rozmyślać i rozkładać na czynniki pierwsze to i owo, by i tak nic ostatecznie nie ustalić. Są też tacy, którzy dobrze czują się po środku, uznając to za swoistą harmonię przeciwieństw – i faktycznie może tak być, jeśli osoby te nie ulegną spekulacjom na te czy inne tematy. A tak łatwo jest spekulować!

fot. Sergio Capuzzimati, CC0

Do niedawna sama to robiłam. Rozmyślanie: a może to znaczy, że…; a gdyby tak…; a może jeśli zrobię to… Nieskończona litania wewnątrz głowy, a często też na zewnątrz. Świetna zabawa, prawda? Szybciej płynie czas, zaliczona zostaje (pseudo)gimnastyka mentalna, odsłonięte żadne prawdy o świecie…

Spekulowanie po prostu mi przeszło, lecz co było tego przyczyną? Chyba znudziłam się wymyślaniem teorii lub dopasowywaniem ich do siebie, do elementów życia i świata, który i tak pędzi w swoim rytmie i jedyne co nam pozostaje, to pogodzić się z jego dynamiką i zmiennością. Oczywiście są też sprawy, o których chętnie się wypowiadam i rozmyślam, dotyczą jednak tego, co faktycznie znam, co wynika z mojego doświadczenia czy są od dawna tym co zagłębiam.
W innym wypadku bardzo chętnie mówię: nie wiem. Jest to skuteczne szczególnie w zdarzeniach codziennych, kiedy tak wiele czasu i wysiłku zajmuje nam myślenie o kwestiach zupełnie niepotrzebnych, zakrawających wręcz o życia innych ludzi i ich wybory. Nie wiem, to swoista świętość ludzi lubiących wewnętrzną ciszę i spokój. Jest to też dobra filozofia.

Każdemu znane jest powiedzonko Sokratesa Wiem, że nic nie wiem. Filozof ten chodził po ateńskim rynku i zadawał ludziom pytania, które ostatecznie właśnie do tego miały się sprowadzać. Z pewnością znajdowali się śmiałkowie, próbujący rozkminić przez pół dnia każde z dziwacznych pytań Sokratesa. Ja dziś chętnie na większość tego, czego nie wiem, odpowiedziałabym tylko jednym: świętym nie wiem.