Jesień będzie gorsza niż wiosna

Czasem mam taką fantazję, że wracam 31 grudnia i ostrzegam samą siebie przed wszystkim, co się wydarzy. Jedną z tych rzeczy jest ta nieszczęsna pandemia. Ona się nie skończyła, ona dopiero się rozkręca.

Wiosna była trudna, ale potrafiliśmy być solidarni i wspierający. Byliśmy twórczy i ratowaliśmy się poczuciem humoru i kulturą online. Teraz jesteśmy już zmęczeni i mamy dość. Jesień potrafi być ciężka nawet bez pandemii. Jest szaro, pada deszcz i szybko robi się ciemno. Nie wiemy, kiedy to wszystko się skończy. Nie ma w nas już tej świeżości, energii, zapału, które towarzyszyły nam pół roku temu. Dlatego boję się, że najgorsze dopiero przed nami.

fot. Annie Spratt, CC0

Nasze babcie i dziadkowie mieli gorzej. Przeżyli wojnę, która trwała 6 lat i każdego dnia mogli ich zastrzelić na ulicy albo zabrać do obozu koncentracyjnego. Kiedy o nich myślę, to wstyd mi bać się epidemii, zakazów, obostrzeń, odwołanych lotów. A jednak się boję. O siebie, o innych. I wiem, że wiele osób boi się sto razy bardziej niż ja. I o nich się martwię najbardziej. Martwię się, jak sobie poradzą.

Nie piszę tego, żeby wprowadzać Was w wisielczy nastrój. Ale żeby przygotować się na ciężkie czasy – zrobić zapasy. Naładować i podzielić się miłością. Wysyłam Wam dużo wirtualnej miłości, możecie korzystać z niej do woli, bez względu na to jak chujowo będzie na świecie. Obiecuję, że będę starała się być dobra dla innych.

Bądźmy dla siebie dobrzy. Nie krzyczcie na kasjerki w sklepach, kiedy każą Wam zakładać maseczki. Tej jesieni będziemy potrzebować jeszcze więcej ciepła. Dawajmy je sobie. Bądźmy życzliwi i wyrozumiali.

Życzmy sobie dobrze.
Bądźcie bezpieczni.
Bądźcie zdrowi.
Bądźcie spokojni.