Letnie impresje

Płaszcz gorącego Lata, który długo się za nim ciągnie, każdego roku uszyty jest z jednakowych, orzeźwiających poranków i granatowych wieczorów. Wieczorów wystarczająco chłodnych na cieplejszy sweter i spodnie, które założyłam udając się do dentysty. Po drodze pustki. Wszyscy schowani gdzieś w domach, słuchający radia czy siedzący przed migającym ekranem telewizora. U dentysty porażająca biel ścian i koszuli mężczyzny grającego na telefonie. W porównaniu z przestronną ulicą tylko dla mnie, zostałam skazana na, jak gdyby, tłoczność. Jeden metr kwadratowy do dyspozycji to niewygodnie mało. W dodatku po obfitym obiedzie i serii przekąsek zafundowanych sobie jak co dzień w domu, mój żołądek wydawał nieopisanie dziwaczne dźwięki. Wstyd odkrył we mnie najwyższy szczyt i teraz nawet Mount Everest to dla niego dziecinna zabawa.

Ale byłam szczęśliwa.

Gdyby był to ostatni moment w moim życiu… zapamiętałabym moje podekscytowanie, dumę, uznanie, czy jakkolwiek inaczej to nazwać, po usłyszeniu „dobry wieczór” brzmiącego delikatnym głosem siedzącego mężczyzny. Zapamiętałabym jego uśmiech i pytanie z jakim problemem przyszłam. Zapamiętałabym moją odpowiedź, że wpadłam tylko na chwilkę, na przegląd i że zaraz wyskoczę, i że chciałam zapytać o niego. Zapamiętałabym jego uśmiech i cztery słowa, że „też by tak chciał”. Zapamiętałabym tę nad wyraz krótką, cieszącą mnie wizytę u niedelikatnej pani dentystyki. Zapamiętałabym światła ulicy, które tego wieczoru wydawały się zupełnie inne, jakby pozostawiony po Lecie złoty pył. Zapamiętałabym, że grunt to zapamiętywać życie szczęśliwym. I taka bym została. Szczęśliwa.

Bo Szczęście chodzi betonowymi ulicami miasta, w airmaxach, dziurawych spodniach i ze skórzaną torebką. Nie daje się poznać wszystkim niedowiarkom szukającym go w ciepłych krajach.