Doskonała niedoskonałość

Prawda jest jednak taka, że najbardziej kruche części nas mogą, paradoksalnie, stać się naszą wielką, niepowstrzymaną siłą. Ten sposób myślenia mocno kontrastuje ze współczesną ideologią sukcesu. W nowoczesnym pojmowaniu, ktoś osiągający spełnienie stoi na szczycie góry z rękoma uniesionymi w triumfalnym geście, obce mu są codzienne rozterki i problemy.

Pora zerwać z tym schematem i przeformułować pojęcie sukcesu.

Czym więc jest prawdziwy sukces? Sukces to samoakceptacja oraz pogodzenie się z tym, że bywamy wrażliwi, to zdanie sobie sprawy z naszych kompleksów lub barier i konstruktywne z nimi współistnienie. Współistniejemy konstruktywnie z własnymi słabościami, kiedy pracujemy nad nimi, nie próbując jednocześnie z nimi walczyć – każda walka zawiera pewien rodzaj przemocy, a przecież nie zależy nam na tym, by krzywdzić samych siebie.

fot. Scott Umstattd, CC0

Postawmy na szczerość, niezwykle cenną walutę, magicznie otwierającą serca i umysły. Szczere mówienie o naszych wadach przyniesie wielką ulgę i ludzką życzliwość, ponieważ bliźni zobaczą, że nam – podobnie, jak im – wiele brakuje do perfekcji. Perfekcja jest nieosiągalnym, wyświechtanym mitem, a gonienie za nią rodzi tylko zgorzknienie i frustrację. Znajomość własnych słabości oraz otwarte ich komunikowanie sprawią też, że wzrośnie nasza odporność na słowa osób, które chcą nas zranić – skoro zdajemy sobie sprawę, że posiadamy jakieś pęknięcie, nikt nie powie nam nic, czego nie wiemy.

Warto dać sobie przyzwolenie na słabość i uszanować to, że stanowi ona integralną część nas. Jeśli zechcemy się jej wyprzeć, może całkowicie zdominować nasze życie – tak bardzo zmęczymy się zaprzeczaniem naturze, tworzeniem fałszywego obrazu osobowości, że ostatecznie staniemy się wstydliwym kłębowiskiem najróżniejszych lęków i blokad.

Nie zrozumcie mnie źle – nie twierdzę, że powinniśmy przyklasnąć słabościom i biernie obserwować to, jak kształtują los i charakter. Namawiam raczej do tego, abyśmy nie karali samych siebie za nasze niedoskonałości oraz nie urządzali samobiczowania wtedy, gdy zdarzy im się dojść do głosu. Zamiast tego, wyciągajmy wnioski z potknięć, analizujmy, co na nie wpłynęło i modyfikujmy niedociągnięcia z dużą dozą spokoju i cierpliwości. Jeżeli natomiast pewnych naszych słabości nie można usunąć, nauczmy się je kochać, bo – chociaż często nie jest z nimi łatwo – czynią nas one wyjątkowymi.

W słabości kryje się wielka siła i nigdy nie jest za późno, by ją odkryć i zacząć mądrze z niej korzystać.